Beton z dodatkiem włókien stalowych charakteryzuje się zbrojeniem równomiernie rozproszonym, co czyni go materiałem jednorodnym w masie. Takie mikrozbrojenie do betonu realizuje się tutaj przez cienkie włókna stalowe wykonane w różnym kształcie i różnych wymiarach. Największy wpływ na właściwości kompozytu mają:
- długość,
- średnica,
- kształt,
- rozkład
- a także procentowa zawartość włókien.
Procentowa zawartość włókien w klasycznych rozwiązaniach waha się w granicach od pół do trzech procent objętości. Spełnienie tego warunku jest konieczne ze względów wykonawczych, gdyż podczas mieszania kompozytu mogą powstawać skupiska włókien, czyli tak zwane jeże. Dodatek włókien w ilości mniejszej niż pół procenta nie powoduje w zauważalny sposób ujawnienia w kompozycie cech quasi-plastycznych i dlatego też tę wartość uważa się za dolną granicę.
Długość włókna stalowego jest ograniczona poprzez względy wykonawcze oraz przyczepność stali i betonu. W betonach zwykłej wytrzymałości długość na ogół nie jest mniejsza niż pięćdziesiąt milimetrów, natomiast w betonach ultra wysokowytrzymałych stosuje się bardzo cienkie, znacznie krótsze włókna stalowe, rzędu od sześciu do dwunastu milimetrów. Włókna w kompozycie powinny być rozmieszczane w kierunku występowania głównych naprężeń rozciągających. Wyróżnia się trzy podstawowe typy układu ułożenia włókien stalowych:
- przestrzenny (3D),
- płaski (2D)
- oraz liniowy (1D).
Domieszki do ogrzewania podłogowego
Domieszki wykorzystywane przy ogrzewaniu podłogowym mają na celu uplastycznienie i ograniczenie zużycia wody zarobowej. Na rynku dostępnych jest wiele środków, mających takie zastosowanie. Plastyfikator do ogrzewania podłogowego wykorzystywany jest także do produkcji innego typu wyrobów betonowych. Zaliczyć do nich możemy:
- płyty,
- krawężniki,
- kostki,
- kręgi,
- płoty betonowe
- i tym podobne.
Domieszki do ogrzewania podłogowego zlecane są do wykonywania posadzek betonowych, będących wylewkami pod podłogi specjalnego przeznaczenia. Zapewniają one zachowanie odpowiednich parametrów posadzki w trakcie jej przygotowywania, jak również w czasie późniejszym jej eksploatacji. Ich dodanie zapewnia utrzymanie posadzki we właściwym, nienaruszonym stanie podczas podwyższenia temperatury na skutek zastosowanego w niej systemu ogrzewania.
