Budowa grzejnika podłogowego zależy od konstrukcji stropu lub podłogi, na której jest układany, a także od charakterystyki ogrzewanego pomieszczenia i pomieszczeń z nim sąsiadujących.
Elementy i schematy ogrzewania podłogowego
1 – wykończeniowa warstwa podłogi
2 – wylewka betonowa
3 – izolacja brzegowa
4 – rura Uponor
5 – szyna montażowa 6 – płyta izolacyjna DES lub Multi
7 – strop/grunt
8 – folia izolacyjna Multi
9 – izolacja konstrukcyjna
10 – zbrojenie z prętów stalowych lub siatki
11 – dodatkowa izolacja
Grzejnik podłogowy to rury grzejne ułożone na warstwie izolacji cieplnej i zalane warstwą jastrychu. W skład systemu wchodzą następujące elementy:
- Izolacja – układana bezpośrednio na podłożu nośnym, stanowi zarówno ochronę cieplną jak i akustyczną. Musi być płaska, sucha i wytrzymała na ściskanie – najczęściej styropian o gęstości 30 kg/m3. Rodzaj izolacji oraz jej grubość zależy od wymagań cieplnych, przewidywanych obciążeń podłogi, a także rezerwy wysokości pomieszczenia.
- Rozdzielacz – jest centralnym elementem instalacji, do którego podłączone są poszczególne pętle grzewcze. Rozdzielacze wyposażone są fabrycznie we wkładki zaworowe przystosowane do montażu głowic termoelektrycznych oraz zawory do regulacji przepływu. Umieszczane są w szafkach nadtynkowych lub podtynkowych, sytuowanych w pomieszczeniach gospodarczych, garderobie bądź kotłowni. Rozdzielacze nie są stosowane w przypadku lokalnych układów ogrzewania podłogowego, zasilanych poprzez zastosowanie specjalnego zaworu termostatycznego, montowanego na rurze powrotu ogrzewania grzejnikowego.
- Rury grzejne– wykonane najczęściej z polietylenu sieciowanego PEX z powłoką antydyfuzyjną oraz polietylenu lub polietylenu sieciowanego z wkładką aluminiową: ALU – PEX, PERTEC itp. Najczęściej stosowane średnice to 16, 17 i 20 mm. Rury układane są w pętle grzewcze, których długość nie powinna przekraczać 100 mb. Moc cieplną reguluje się przede wszystkim odległością między rurami, która może wynosić 100 – 300 mm. W budownictwie mieszkaniowym stosuje się najczęściej rozstaw 150 mm. Rury do podłoża (płyty styropianowej) montuje się klipsami lub poprzez wciskanie pomiędzy specjalnie ukształtowane czopy.
- Taśma brzegowa – przejmuje wydłużenia termiczne warstwy jastrychu i zapewnia wymaganą możliwość ruchu jastrychu do co najmniej 5mm. Wykonana jest z miękkiej pianki polietylenowej wykończonej folią. Chroni również przed utratą ciepła przez przegrody pionowe.
- Jastrych – czyli wylewka cementowa lub anhydrytowa, w której zatopione są rury grzejne ułożone na izolacji cieplnej. Grubość i rodzaj wylewki zależy od przewidywanych obciążeń. Dla budynków mieszkalnych minimalna grubość nad rurą grzejną powinna wynosić 45 mm. Zdolność przewodzenia ciepła i wytrzymałości jastrychu można poprawić dodając do niego specjalną emulsję. Zmniejsza ona ilość dodawanej do zaprawy wody i poprawia plastyczność wylewki. Pod wpływem temperatury wylewki podlegają procesom rozszerzania się i kurczenia. W celu uniknięcia szkód związanych z tym procesem należy stosować dylatacje (z taśmy PE). Pole powierzchni jastrychu bez dylatacji nie powinno być większe niż 30m2, a bok pola nie dłuższy niż 6m.
- Regulacja – niezbędna do prawidłowego funkcjonowania i optymalnego wykorzystania systemu ogrzewania podłogowego. Najbardziej efektywne jest zastosowanie programowalnych regulatorów pokojowych. Mogą one pracować w układzie regulacji wspólnej – regulują dopływ czynnika grzejnego do całego układu ogrzewania podłogowego na poziomie kotłowni, bądź indywidualnej – reguluje poszczególne pętle grzewcze poprzez współpracę z elektrozaworami zainstalowanymi na zaworach termostatycznych rozdzielaczy. Najprostszym sposobem regulacji jest wykorzystanie zaworów termostatycznych regulujących temperaturę pomieszczenia poprzez ograniczenie wielkości przepływu w pętli grzewczej. Stosowane są często w połączeniu z zaworami typu RTL, regulującymi parametry czynnika grzewczego np. Multibox.
Układanie przewodów ogrzewania podłogowego
Układ przewodów grzejnika podłogowego zależy od przeznaczenia pomieszczenia, które ma być ogrzewane. Układ pętlowy (ślimakowy) zapewnia bardziej równomierny rozkład temperatury podłogi. Układ meandrowy (równoległy) stosuje się w przypadkach, gdy ogrzewane pomieszczenie ma jedną z przegród o wyraźnie większych stratach ciepła niż pozostałe lub do podłóg o konstrukcji drewnianej. W obu układach jest również możliwe zastosowanie strefy brzegowej – w miejscach o dużych stratach cieplnych.
